Rozdział 1

Główne pojęcia teorii wiecznego istnienia:

Paradygmatem teorii wiecznego istnienia jest to, że wszechświat miał swój początek około 13,8 miliarda lat temu w formie gwałtownego zjawiska. To znaczy, że powstał w określonym naukowo momencie.

Aksjomatem w teorii wiecznego istnienia jest to, że „coś” nie może powstawać „z niczego”. Zatem czasoprzestrzeń wszechświata lub wszechświatów musiała mieć swoje źródło powstania.

Głównym założeniem tej teorii jest istnienie stanu poza czasem i przestrzenią, który był od zawsze, to znaczy zanim powstał wszechświat. To jest fundament tej teorii wynikły z jej paradygmatu.

Byt Pierwoistny jest podstawowym pojęciem tej teorii. Jego Wieczność jest tożsama z wiecznością Praenergii i Jego Praw zintegrowanych z wiecznością stanu poza czasem i przestrzenią.

Sfera poza czasem i przestrzenią to jedyna możliwość dla istnienia Pierwszej Przyczyny, czyli Bytu Pierwoistnego. Tak powstała teza, że wypełnia On Sobą cały stan poza czasem i przestrzenią. Tę tezę uzupełnił sąd egzystencjalny, że Stroną Wewnętrzną Bytu Pierwoistnego jest Jego Osobowość a Stroną Zewnętrzną Energia Pierwszej Przyczyny.

Pierwszą tezą tej teorii jest to, że Byt Pierwoistny wyłonił z Siebie czas i przestrzeń, to znaczy stworzył z samego siebie wszechświat przy udziale Pierwoistnej Siły Miłości. To określa Go jako Stwórcę.