Rozdział 2

Paradygmat Teorii Wiecznego Istnienia:

Paradygmatem teorii wiecznego istnienia jest to, że wszechświat miał swój początek około 13,8 miliarda lat temu w formie gwałtownego zjawiska. To znaczy, że powstał w ściśle określonym momencie. Przedtem nie istniał ani czas, ani nie było przestrzeni. Powstanie wszechświata polegało na pojawienia się energii przenikniętej zintegrowanymi z nią prawami. Oznacza to, że nagle pojawiła się całość energii, która wraz z towarzyszącymi jej prawami natury, zaczęła kształtować wszechświat. Ta energia wraz z prawami spełnia założenia prawa zachowania energii w układzie zamkniętym. Teoria wiecznego istnienia w ramach swego paradygmatu traktuje wszechświat ukształtowany z energii i praw jako układ zamknięty.

Powyższy paradygmat teorii wiecznego istnienia wspiera aksjomat jest wspierany przez aksjomat, że wszechświat, który zaistniał w określonym czasie, nie powstał z niczego. Czyli to, co istniało przedtem, musi być konkretnym stanem, co wywołuje tezę, że jest stanem źródłowym. Przeto teoria wiecznego istnienia zbadała, jakie jest źródło wszechświata, by udowodnić tezę, że musi ono być tożsame ze stanem poza czasem i przestrzenią.

Dzięki tak opisanemu paradygmatowi można było przygotować założenie, tezy, aksjomaty oraz sądy egzystencjalne teorii wiecznego istnienia. Ten paradygmat wywołał zwłaszcza główną tezę teorii, że stan poza czasem i przestrzenią jest wypełniony w całości Osobowością i Energią Pierwszej Przyczyny, którą teoria nazywa Bytem Pierwoistnym.
 

(Naukowy charakter kreowania wiedzy wyraża się w jej zgodności z paradygmatem i tym, co dana społeczność naukowa uważa za niepodważalne i niewymagające dowodów naukowych, a więc bazowanie na aksjomatach).